Mijn maatje

Nu weet ik zeker dat ze mijn maat is. Na Acosse weet ik het zeker. Ze mijn maat.

Het is allemaal té mooi geweest. Mijn oren suizen. Alles van het Acossewekeend in een verhaaltje stoppen is onmogelijk.
Het zullen een aantal verhaaltjes worden. Over de heenrit. De aankomst met het blije gevoel. Opwinding. De eigengemaakte jam in de avond en de eigengemaakte jam in de ochtend. De nacht onder de sterren. De ontmoeting tussen zielen. En het rijden.
"Daar komt die weer!'..hoor ik jullie denken. Maar ik weet dat alleen mijn maten dit lezen. En maatjes accepteren dat van elkaar.
Maar nu even over dat ene maatje. Honderd procent vertrouw ik haar. Gewoon omdat ik in het toppunt van opwinding de teugels kon laten vieren. Dat zij op de meest cruciale momenten de leiding nam. Terwijl ze mij het gevoel gaf dat ik ook niet onbelangrijk was.
Ze keken nogal. De mensen. Dat denk ik toch. Wat hebben ze gedacht?
Maatjes zijn er om te vertrouwen. Om er op te vertrouwen. Dat weet ik nu. Zeker na Acosse.
En eerlijk is eerlijk. Het scheelde niet veel of we waren er samen uitgevlogen. Die ene bocht. Net voorbij dat blije straatje. Mijn oren suizen.

Mijn maatje en ik. Dat ene moment, die vele momenten. Ze laten me nog niet los. Nog niet. Spanning. Net over de streep. Maatjes voor het leven. Mijne zwarte. Ik laat haar nooit meer los.

En het allermooiste van heel die rit?
Wat mijn andere maatje tegen Slechtvalk Bonniephil zei net voordat wij met z'n tweetjes vertrokken....

"Doe je voorzichtig met Louis.....hij is dat rijden op de Ardense weggetjes en in scherpe snelle bochten niet gewend. "Zul je voorzichtig zijn..met hem?"

Met mijn maatje heb ik dat ook. Mijn ronde dame zeurt nooit, laat me niet in de steek, 80 of 800 km, niets is haar teveel. En dan ga je de zondagavond na Acosse voor het slapengaan nog even de hond uitlaten, zie je haar staan wachtend op de volgende uitdaging...geef je haar een zacht tikje op het kontje...knippert zij even met een pinker... en krijgt ze straks iets om nog beter te ademen

Fijn om te lezen, en even weg te mijmeren

ze is wel een kokette dame, dat maatje van Louie, laat graag haar slanke lijn zien. In Durbuy wou ze per se op het trottoir plaatsnemen om haar Louie in de gaten te houden en te kunnen uitkijken over het andere blinkende spul dat af en aan kwam rijden.