De rit naar Frankrijk en Chimay hangt nog. Het blijft maar regenen. Ik heb zelfs een paar uur voor de TV gelegen en naar de Tour gekeken. Het moet toch niet gekker worden. Die afdalingen, die kronkelpaadjes en haarspeldbochten maakten het eigenlijk allemaal nog erger. Misschien ga ik wel niet naar Frankrijk en Chimay. Misschien morgen geen dag at the races maar gewoon weer thuis zitten mokken. Voor de TV, naar de Tour kijken, de afdalingen, de kronkelpaadjes, de haarspeldbochten, elkaar inhalen. Spelen. De maat nemen.
Nou, morgen naar de streek waar ze de zware bieren brouwen. Orval en Chimay. Misschien efkens over de grens piepen bij Vireul. Maar het circuit van Chimay is de plaats waar we moeten zijn. Zin, goesting. Goesting is een mooier woord dan zin, daar zijn we het allemaal over eens. Allee, 't is te zeggen die morgen meerijden naar Chimay. Die er zin in hebben, of goesting. Dat vinden ze een mooier woord. Maar die weten dan ook precies waar ze zin in hebben, wat ze gaan doen. Waar ze goesting in hebben.
Zei jij het ooit tegen mij of andersom? Dat een mens moet dromen? Beaamde jij het, of ik? Een mens moet dromen. Jij weet als geen ander wat mijn dromen zijn, zijn geweest, waren en zijn. Ik heb een nieuwe, maat. Een nieuwe droom. Ik heb afgelopen twee dagen nog eens kunnen verifiëren of de droom wel echt is. Het geluid, de geur, het zicht, het klopt allemaal. Op een of andere manier zit jij erin geweven. Mijn maat zijn voor altijd zal niet meer mogelijk zijn, maar zou jij voor me een soor klein dun rood draadje willen zijn?
Ooit, ooit zal mijn nieuwe droom uitkomen. Ik heb nog even tijd. Ik wil door de chicane van Chimay en de befaamde S-bocht van Mettet...
We hadden onze tentjes tussen wat caravans gezet. En praat dat we verkocht hebben. Over het vrouwelijke orgasme, wat mannen denken dat vrouwen lekker vinden. Of een bepaald moment sloegen de caravanraampjes ervan aan. Ik heb nog wat voorgelezen uit eigen werk.
Om drie uur 's nachts sliepen we, om half acht in de ochtend waren we al wakker. Bruno is in Frankrijk broodjes en beleg gaan halen. Raar, maar we waren het er over eens dat op een camping kakken helemaal anders is dan thuis.
Op weg naar het circuit van Chimay lag er in een bospaadje een labrador zwaar ademend op de grond. Triestig gezicht. Ik dacht even aan mijn eigen hondje thuis, Billie. En ik denk dat er nog maatjes waren die aan hun huisdierbaren dachten.
In restaurant 'aan het circuit' komen we veel bekenden tegen. Veel lelijke onbekenden en minder lelijke onbekenden. Cajuns, varkensboeren, Moto Guzzispecialisten en Ducatiliefhebbers. Het café ademt races. Ik denk dat ik een beetje verliefd ben op Chimay. Mocht ik ooit nog eens een zoon krijgen, 'k zou hem Norton noemen, wanneer het een meisje is, Chimay. Ons Chimayke. "Hee Nortonneke, paste gij goe op ons Chimayke, en laat ze daar in Chimay niet alleen in dat café waar die varkensboeren hun pinten drinken."Ik denk dat ik ga dromen van 'Deliverance', BSA, Vincent, Johan en zijn madam, Indiers die in Noorwegen een nachtwinkel uitbaten. O ja, en over ogen van een labrador. Die breken. Ik hoop dat de labrador het goed maakt..
zo 17 jul 2011, 00:19
