Een mooie zonnige dag.
Met z'n twee richting een ex-Triumph dealer. Zoonlief vindt de Tiger mega-cool maar om de jeugd te laten instappen kan je de plas niet oversteken.
De showroom is overzichtelijk en kleurt Orange;ik ga op ontdekking. Een 690 mono,lekker licht en slank. Zelf instelbare mappings. Een V2 SM R met een stel machtig mooie marchessini's eronder. Marchessini,de naam alleen al doet me denken aan een donkere schone uit Italië. White Power,politiek incorrect maar in- en uitgaande demping perfekt regelbaar; de ingaande zelfs met 2 standjes traag en snel,eindeloos combineren. Akrapovic: een tennisser, Joegoslavië beul of uitlaat die staat als een paal?
Gevonden wat ik zocht! De 125 Duke. De vriendelijke blonde dame dringt niet aan en vraagt of ik zin heb in een ritje. Plaat erop en voor even de plaat poetsen.
Tijdens het rijden slingert de teletijdmachine mij terug in het zadel van mijn flandria imola. De tijd dat ik dacht dat een naald steeds in de redzone moest kamperen. Dat een uitlaat open moest. Dat je toch met twee op éénzitszadel zat. Dat omstaanders de duim in plaats van de middelvinger gebruikten.
Tussen al het omgevingslawaai door flitst de stilte van de motor me terug naar 2011. Beide voeten op de grond.
Ze vroeg me hoe het was. Het was meer rit dan proeven maar smaakt toch naar meer is mijn antwoord.
Terwijl 1 kg folders voor mij verpakt worden neuzen we nog wat rond en vinden in een rek 2 mooie triumph T shirts à 5euro/stuk. Voor een leren jas van 99euro ben ik net een maatje te groot. Een gevolg van het iets te breed te laten hangen.