Het avontuur roept mij, beste vrienden, als bloedmooie toploze sirenen die me als een stuurloos schip naar hun verraderlijke klippen lokken. Waar ik ga, hoef je geen klippen te verwachten, al is het water er woelig en wild, gegaan met de wind, zeg maar. De ene noemt het lieflijk Zeeland, de contradictio in terminis van de zogenaamde Deltawerken, de andere maakt er een racecircuit van.
Nu, beste vrienden, wij van MTC WHIBSIB hebben op onze reizen al het nodige gezien en meegemaakt. What Happens In Brighton, Stays In Brighton en bij uitbreiding daarvan ook op Beachy Head. Maar wat we op de dag dat we de wapens weer opnemen - want stilstand is achteruitgang op de moto toch? - in de ogen zullen moeten kijken, is van het gevaarlijkste dat wij als stoer clubje al ervaren hebben.
Wij hebben namelijk, beste vrienden, een uitnodiging ontvangen van het onvervaarde motorclubje zonder vrees noch drempel, de MTC Neeltje Jans. In het begin wist ik niet wat ik van die bende mocht verwachten. Zelf ben ik eerder meer een Neeltje-man dan een Jans-liefhebber, maar ik ben in Brighton geweest en ik ga graag mee met mijn tijd.
Nee, beste vrienden, zo van ver lijkt de MTC Neeltje Jans niet eens zo indrukwekkend, tot je de voorzitter leert kennen. Hij rijdt op zo'n zwarte, zo'n ouwe. In de begindagen van zijn clubje ging het allemaal nog, al deed hij van die stoere oude jongensdingen, zoals schakelen zonder ambriëren, in één tijd achteromkijkend en wuivend met zijn linkerhand. Maar nu, beste vrienden, heeft hij de kunst van de racerij ontdekt. Op zijn zwarte prijkt een mytisch nummer en zijn overall is bestand tegen de meest Zeelandische der Zeelandische weersomstandigheden.
En wij moeten hem achterna, beste vrienden, over Hét circuit. In het midden heeft hij zelfs een stop voorzien. Ik vermoed om ons de mogelijkheid te geven om de dapperen onder ons te verlossen van de overtollige zenuwen en aan de echte Brightonners onder ons de kans te geven om veilig vanop afstand het bulderende bedrijven van de motorraceliefde te overschouwen.
Om de voorzitter van Neeltje Jans, en zijn trouwe helden en vooral de ontrouwe heldinnen uit zijn gevolg gunstig te stemmen, neem ik bij wijze van staatsgeschenk typisch Belgische koffiekoeken mee. Niet alleen met de intentie om mijn eerste 39-jarige motorrit te vieren, maar vooral om ervoor te zorgen dat we de goden van Zee en Land gunstig stemmen.
Beste vrienden, u kan ons WHIBSIB'ers komen ondersteunen. Let wel, de plaats van afspraak hebben die van Neeltje Jans zelf gekozen. Binnen het motormilieu staan ze ook bekend als de Non Plus Ultras, gevreesde bokkenrijders aan beide kanten van de grens. En dus mag het geen verrassing heten dat ze ons ontvangen in hun staminee, in de krochten van Non Plus Ultra.
Beste vrienden, wij zullen ons niet laten kennen. Wij WHIBSIB'ers kijken het gevaar graag recht in de ogen, al is het maar omdat aan de eindstreep een lieflijk Kalmthouts Konijntje wacht.
In stilte hoop ik dat dit een vervolgverhaal mag worden. Mochten de goden van Zee en Land behoeden dat ik mij na afloop weer veilig in de schoot van het Konijntje kan borgen, dan hoop ik dat andere triumpfanten meer triomf beleven en zullen verhalen over heldendaden zonder weerga.
do 10 nov 2011, 19:25
