Ach, 't komt waarschijnlijk door het onverwacht mooie en gezellige nieuwejaarsdrinkje in het Acecafé afgelopen zondag.
Maar ik heb een klein beetje zin gekregen in de havenrit. Mwa, was die nu zo bijzonder? Veertig brullende Triumph's met mannekes en vrouwkes die toch niks anders te doen hebben op zo'n saaie zondagmiddag. Ok, toen ik daar op de Noorderlaan bij de start stond gingen mijn kontharen wel wat overeind staan bij de komst van de andere Engelse twee en driecilinders maar dat heb ik al gauw.
Tja, die bloesems her en der tussen die glimmende gezichtjes en geile snuitjes maakten het inderdaad allemaal wat mooier dan het was. Ik geef toe dat ik ook spanning voelde tussen de andere rijders, uitlaatgassen en kruitdampen. Zouden de Engelsen zich ook zo hebben gevoeld toen ze de Duitsers op het Ohamabeach kwamen oprollen? Godver de godver..toen ze begonnen met die machines te starten. Zelfs ik kreeg wat scheuten in mijn euh..onderbuik. Ik kwam eigenlijk pas bij toen we stopten bij de dijk. Veertig Engelsen naast elkaar. In een flits realiseerde ik me dat ik deel uitmaakte van iets heel bijzonders. En voor de rest.....een droomvlucht. Met verschillende gebeurtenissen die tot op heden nog steeds niet helemaal helder zijn. Ja, een droomvlucht. De Havenrit als een enorme lange en bijna niet voor te stellen pretparkattractie. Het leven als een rollercoaster. Kippen die te langzaam oversteken, en daarna op onverklaarbare wijze toch weer het luchtruim kiezen. Vrouwen langs de kant van de weg die drijfnat worden van het stoere gestamp van de zuigers. Met getuitte mondjes die bijna smeken om te worden genomen. Meegenomen welteverstaan. Hun mannen kijken met gemengde gevoelens toe....ze willen er ook bij horen. Ze willen mee met de TVFkaravaan. Door de hel naar de hemel..