Wat nu...
Heel je leven lang ben je al rebels geweest. Het is geen facade, het is wat je bent. Je hebt al je vrienden - of toch de meesten - hun "fase" zien ontgroeien, weten veranderen, weten settelen en heb je je afgevraagd: hebben ze dan die hele tijd gedaan alsof of sta ik achter, en is het een natuurlijke gang van zaken om te veranderen, je jas te keren, te ... evolueren? En wat als ik anders wil evolueren. Of helemaal niet. En wat... Maar verder nooit meer bij stilgestaan.
Ondanks al, kreeg je toch nog met afgunst en jaloezie te maken. Nochtans kan je écht niet zeggen dat je het gemaakt heb, in tegendeel, 3 maal is scheepsrecht wel... je hebt ze alle 3 achter de rug en - ondanks dat je een zeemansnazaat bent - geef toe, je kent niets van scheepsrecht.
En nu opeens, halverwege de reis, beginnen de vragen op te komen. De vragen die anderen waarschijnlijk al twintig jaar geleden beantwoord hebben. Wat nu. Waar naartoe. Wat kunnen we doen. Waar willen we heen. Hoe willen we erheen. Alleen, met twee of met vrienden. Welke keuzes zijn er nog. Heeft het nog zin.
Gelukkig, dat ben je altijd al geweest (daar ligt het niet aan). Wat je ook hebt, wat je ook meemaakt. Want dat heb je geleerd van die ene persoon, die je die extra grote dosis levensfilosofie heeft gegeven toen je nog de leeftijd had dat je als een spons alle informatie opslorpte en verwerkte.
De tijd toen hij je van t schooltje kwam halen en je voor hem op de tank mocht gaan zitten want je benen waren nog te kort om achterop aan de voetsteuntjes te komen.
Goh, wat je niet zou doen, wat je niet zou geven om nu - vooral nu! - die legendarische wijsheid van die ene persoon nog eens te mogen aanhoren. Of zou die het ook niet meer geweten hebben. Was het omwille van het leeftijdsverschil dat alles zo onwaarschijnlijk belangrijk en reëel klonk.
Zal je dan maar een oude krat zoeken, op een drukke straat gaan staan en erop kruipen en aan allen vragen "wat nu"? Maar zo ben je niet, want het raakt je niet wat anderen denken of wat anderen willen. Vertrouwen in de mensheid heb je nooit gehad - de mensheid heeft je uiteindelijk ook nog nooit bewezen dat het je vertrouwen waard is, in tegendeel - buiten die enkelingen die je op je ene hand kan tellen.
Het kriebelt en voor de eerste keer ooit weet je niet meer welke kant op.
Wat nu dus...
wo 23 feb 2011, 12:10
