Hoeveel schokkende gebeurtenissen zijn er nodig om een mens voorgoed door zijn veren te laten gaan?
Hoeveel krachten moeten er aan te pas komen om die weerstand van die mens te breken?
Ongeacht de scheuren of scheurtjes tijdens de rit van het leven is er enkel wilskracht voor nodig om die grote en kleine oneffenheden onderweg te overkomen én te overwinnen om zo die weerstand én veerstand weer in normale positie terug te brengen.
De Italiaanse filosoof Marzocchi en de Zweedse filosoof Öhlin vergelijken de mentale weerbaarheid, de schokbestendigheid van de mens, met een veer die na negatieve of schokkende invloeden onder normale omstandigheden en in goede conditie de normale weerstand, veerstand weer inneemt binnen een bepaalde tijdspanne. Öhlin schrijft er wel bij dat het cruciaal is, bij dit op en neergaand proces, dat die zogenaamde weerbaarheidsveer niet te lang vrij van belasting is geweest en regelmatig kleine hobbeltjes en bultjes heeft genomen en verwerkt voordat hij volledig wordt uitgetrokken of ingedrukt en blootgesteld aan die enorme impact.
De theorie van die twee filosofen heeft enigszins raakvlakken met wat andere filosofen op dat vlak beweren. De progressieve filosofen Leovinci en Akropovic zijn ervan overtuigd dat die weerbaarheid, de mentale verdediging van de mens regelmatig belast dient te worden voordat er iets kan uitkomen dat zichtbaar, of hoorbaar aan bepaalde eisen of verwachtingen voldoet.
Volgens Leovinci is de geest van de mens flexibel genoeg om zich in allerlei bochten te wringen als er door het natuurlijk aangeboren vermogen, verplicht opgehoopte energie, levensenergie, moet worden losgelaten en uitgestoten. Hoe meer vermogen om te presteren des te meer moet er worden afgereageerd en uitgestoten in het leven van de mens. Beide filosofen zijn van mening dat de manier waarop het leven wordt geleefd, met welke snelheid en de daarbij aanwezige energie, de juiste aanpassingsmaterialen aanwezig zijn om tijdens die snelle bochtige levensweg, met de daarbij behorende obstakels, die obstakels, hobbels, bobbels en kronkels, het af te leggen parcours, veilig kan worden uitgereden.
De Duitse doorluchtige filosoof Breitwant, bekend om zijn pleidooi dat de mens steeds hogere doelen met meer snelheid moet betrachten, was zijn tijd ver vooruit met ideeën voor aanpassingen, kunstmatig of niet, aan het hart van de mens. Hoe groter het hart, des te sterker de mens, des te meer bloed én lucht kan er naar de hersenen en andere onderdelen van het lichaam worden gepompt. Om zo meer en sneller beoogde doelen te behalen in de levensrit.
Dell’orto en de Duitse broertjes Weber, de filosoferende tweeling, deelden de theorie van Breitwant om meer vermogen te creëren om sneller méér doelen in het leven te behalen, maar zochten de oplossingen niet in aanpassingen van het hart maar in de toevoer naar het hart zelf. Door de geest, het middelpunt van het geheel, beter en meer te voeden. Grotere kanalen naar het hart, de motor van het lichaam. Grotere kanalen die sneller, makkelijker de nodige energie en levensenergie konden vervoeren. Wat dat betreft waren ze ten opzichte van hun Japanse collega’s hun tijd ver vooruit.
De Duitse filosofen waren in tegenstelling tot hun Italiaanse en Engelse collega’s meer voor de vooruitgang zelf, ongeacht de veerkracht van de geest en het hartvermogen van de mens. ‘Rond gaat rond, maar rond en harder naar beneden, minder hard terug omhoog.’ In het boek ‘De buitenkant van het ronde geheel’ legt Metzeler uit waarom hij het diagonale profiel van de mens belangrijker vindt dan de op voorhand bepaalde doelen en de weg ernaar toe. De norse Duitse wijsgeer blaast in zijn boek wel weer opnieuw lucht in de aflopende draaitheorie en staat daarmee haaks op het ‘Principe van Brembo’ van de gelijknamige dualistisch denkende filosoof Brembo. ‘Het is beter om bij problemen of andere belemmeringen in het vooruitzicht het levenstempo te vertragen om zo meer kansen te creëren de oneffenheden te omzeilen of in het uiterste geval ervoor te stoppen.
Uitgerekend N. Hyde, een klassiek geschoolde Engelse filosoof haalt, naar mijn bescheiden mening, uit alle theorieën van zijn filosofische collega’s de best bruikbare facetten. N. Hyde heeft met zijn concept van beperkingen, in snelheid van het leven, het redelijke, het betrekkelijke van de te behalen doelen, het ‘zijn’ en het ‘hebben’ tijdens het levensreisje menig Westerse filosoof verbaast achter zich gelaten en met name de Aziatische geleerden waren met stomheid geslagen.
De theorie van Hyde, met de daarbij behorende ongekende mogelijkheden blijkt een prima combinatie. Met behoudt van de échte waarden en normen.
‘Ga je eigen weg.’ Het motto van Hyde, waarin ik me volledig kan vinden, wordt nu nog steeds gebruikt door mensen met een gerechtvaardigd gevoel voor vrijheid en met die bijzondere én unieke visie op het leven.
*aangepast op vraag van topicstarter 
do 29 dec 2011, 21:43
