The Great Mile 2018

Waarde vrienden en vriendinnen.Zet u alle neder en geniet met mij na van een tripje door het Verenigd koninkrijk per motor. Een tripje genaamd "The Great Mile 2018" .Een tripje van het meest noordelijke punt van Schotland naar het zuidelijke uiteinde aan Lands end. Een orgie van kronkelwegen door de high en lowlands, door Lakedistrict, Wales Exmoor en Dartmoor. Langs de oceaan en over bergpassen.
Kortom een avontuur van 1250 mijl in 5 dagen, met "100 inaproppriate riders and motorcycles (het waren er maar 65, maar niet getreurd)

Overmoedig als we zijn, schrijf ik me dus 3 maand geleden in voor dit avontuur.
We bestellen tickets voor de boot, overnachtingen in Schotland voor de heenweg, een boot voor de terugweg.
Bonneville groot onderhoud gegeven, want voor een motor van 43 jaar is het een hele opgave.
En op 20 juli was het dan zover. vertrek in Ijmuiden, makkie dacht ik, maar voorbij Schiphol mis ik ergens een afslag, geen paniek, peins ik en diep de GPS op, vanuit de onderkanten van de tankzak; adres ingegeven en proberen volgen. Damn, bizar, dit loopt finaal mis als ik merk dat de GPS me door het centrum van Amsterdam stuurt en ik de ETA zie uitlopen voorbij het geplande vertrekuur.
Wanneer ik op van de zenuwen aankom in de haven is men de poort aan het sluiten en wil men me eerst niet doorlaten, de vriendelijke juffrouw roept door haar micro en 1000 maal geluk, ik mag op de letterlijke valreep toch nog mee.
De motor is nog niet vastgezet als we de kade afvaren. Geen al te goed begin, maar enfin, we zijn vertrokken.

16 uur later kom ik aan in Newcastle. De Bonneville blijft moeilijk starten, soms tot wel 20 keer kicken, hoogstwaarschijnlijk de batterij die KO is, spanningsregelaar is zojuist vervangen.
Maar we rijden van de boot af, het avontuur tegemoet. Zoals echte avonturiers houden we het op kaart en kompas (de Gps is voor in echte nood), we vermijden snelwegen en genieten van de prachtige omgeving. 



Eens de grens over is het alsof de wereld is blijven stilstaan,via A6088, de A703 tot aan Edinburgh door de kleine wegen, even rond de stad via de M9 en dan de A823 en A822 naar Aberfeldy en zo naar Pitlochry voor de eerste overnachting.

In de vroege morgen van dag 2.
1e keer niks, nada, 2e keer niks, 3e 4e, 10e keer niks, 18,19,20, verdomme heeft hij het dan toch opgegeven, helm af, handschoenen uit, het zweet druipt van mijn rug; ik zie aan de ramen de mensen met leedvermaak naar de oude man en zijn oude motor kijken. Even een kleine conversatie gevoerd met Mr. B, zoals ik hem vanaf nu noem. Krijgt hij er een kick van om me te laten kicken of is er iets anders.
Nog een trap en heel Pitchlory is wakker, met de brul van een tijger is hij vertrokken. Met 1 hand op het gas proberen de helm op te zetten en vast te snoeren, handschoenen zijn natuurlijk aan de andere kant van de motor gevallen, "on the road" om de mooiste weg van Europa te berijden Glen Shee, de A93, langs Balmoral Castle en de A939 naar Nairn en Inverness.

En in het midden van Nergens valt Mr.B stil, compleet gedaan. Ik zie mijn trip hier eindigen.
Zakken eraf en kijk, een stomme kabelschoen naar de batterij is afgebroken van de trillingen. Op 15 minuten is dat gefikst en zijn we weer op weg. (ondertussen heb ik ook gemerkt dat de steun van mijn linker uitlaat is afgescheurd, door de trillingen, niks dat een colsonbandje niet kan oplossen)
Eerste trap en hij huilt als een wilde tijger, yes. Op naar Helmsdale, de 2e stop, via een extra luske langs A836 en A839
Weerom een 380 km, niet slecht voor de 2 oudjes.

Cool.
Doorgaan zou ik zeggen. Met rijden en vertellen.

In de mistige morgen van dag 3 krijg ik mijn eerste echt Schots ontbijt, zoiets als Engels ontbijt maar met Haggis.
De rit van vandaag gaat vooral via single tracks door de Highlands naar de ontmoetingsplaats en start van de rally. 2 keer stampen en Mr. B ronkt als een tevreden kat, de mist verdwijnt en langs de A897 en A836 nemen een middagkoffie op John O'Groats.



We geven Mr.B een half literke olie en houden ons zinvol bezig tot Castle May de deuren sluit en wij daar welkom zijn. (die willen dus niet hebben dat zo'n bende kwieten Queeun Mom haar eigendom visiueel verontreinigen) In Duncansby head, de vuurtoren op het uiterste punt kom ik 2 andere deelnemers aan de rally tegen, in een wonderbaarlijk Engels, wat zeer sterkt lijkt op Roeselaers, waar ze vandaan komen. En hoe herken je die dan als deelnemer, zal u  zich afvragen? Wel vooraf krijgt iedereen een fancy reistas, een "duffel" heet dat daar dan, met je rallynummer, en die ligt dus bij de deelnemers achter op de motorfiets.
Een praatje en samen naar de plaats van samenkomst, Castle Mey.

Castle Mey, hier is nog niet veel te beleven, een koffie of 4 later komen de luitjes van de organisatie aan, deelnemers druppelen op het terrein, sommige hebben, zoals de 2 jongens en ik de weg met de motor afgelegd, sommige rijders hebben de motors op een aanhangwagen naar Castle Mey gereden en nog anderen hebben hun motor vanuit Londen naar hier laten vervoeren en komen zelf ingevlogen. En op die laatste groep is het wachten, zodat het privebezoek aan het kasteel niet doorgaat.
Teamnummers en tenten en officiële inschrijving met rallypakket (drinkbeker, rally nummers, regelement en T-shirt) worden uitgedeeld en we gaan van start.

Samen rijden we in groep naar het meest noordelijke uithoekje van vasteland van het Verenigt Koninkrijk; Dunnet head. En van daaruit naar onze eerste kampplaats, onze eerste kennismaking, onze eerste ridersbriefing en onze eerste nacht.

Eerste dag van de rally, veel te vroeg wakker, en koud,en de luchtmatras ligt een beetje schuin en ik rol dus steeds naar een kant. Wat kan een oude man toch zagen.
Na het ontbijt richting Castle Mey waar alle 3 minuten een team vertrekt.
Het team waar ik van deel uitmaakt bestaat uit 3 oude mannen van 74, 68 en 58 jaar en 135 jaar moto's.
De route staat zeer summier op een kaart met 3 tussenstops.

Voor de rest kan elk team de weg zelf invullen. En weg zijn we. Prachtige wegen een uitzichten wisselen elkaar af, westwaarts tot in Durness en van daaruit volgen we de kust naar  Ullapool en Torridon.
geen onoverkomelijk probleem en nogal recht op recht.


Torridon Estate, onze slaapplaats voor deze 2e avond ligt op een kasteeldomein dat onlangs aangekocht is door de huidige eigenaars en deze plannen er een B&B in te beginnen.  Langzaam zijn ze het domein aan het restaureren. Meest indrukwekkend is een waterkrachtturbine van 1904 die gans het domein voorziet van elektriciteit en waar in de toekomst een hout zaagmolen aan gekoppeld wordt.
De "duffels" liggen klaar, de tenten staan recht en wij hebben honger.
We krijgen bezoek van een local op een Rudge van 1929, die morgen een stukje zal meerijden.

Het begint niet goed, dag 2. Koude porridge of bonen in tomatensaus met zwanworstjes als ontbijt, vertrek een half uur verlaat omdat de marshalls nog niet vertrokken zijn. Enfin, zijn we weer aan het zagen?
Het begint traag, alsof wij en de moto's diesels zijn. Het hoogtepunt is de A896 na Applecross, een sensationele afdaling. Ik besluit deze als eerste te rijden en kom 20 minuten voor de andere 2 aan.
Mr.B vertoont weer startkuren en de stroom toeristen met campervans en Nederlandse nummerplaat haalt het tempo fel naar omlaag. 6 uur doen we erover voor we aan Glen Coe komen. En dat is nog maar halfweg de te rijden km's.



Maar iedereen heeft er last van. Tankstations werken ook niet allemaal naar behoren.
Na Loch Lomond gaat het weer wat vlotter maar het einde is weer bagger.

FrankC , fantastisch reisverslag van een geweldige mototrip ....... vooral blijven schrijven (en rijden natuurlijk) ...... 

Dag 3, afstand te overbruggen; 269 mijl, nog meer dan de dagen ervoor. Verder zuid, richting Engeland , de Lakedistrict.
Een van de mededeelnemers heeft een multimeter bij en ik meet toch even de batterij uit, meter erop, juist 12 volt, contact opzetten en de spanning zakt onrustbarend snel naar 10 volt en er staat nog geen lamp op. Het ondersteuningsteam, Callum genaamd, zal een batterij zoeken, tot dan is het behelpen,in het eerste tankstation waar we stoppen koop ik startkabels. Ik zal ze nooit nodig hebben.
Het eerste stuk schiet redelijk op, en dan komen de passen; Whinlatterpass, wat de verkeerde route blijkt, maar we hebben hem dan toch maar 2 maal gedaan, Honnisterpass en Buttermere pass, het plezier kan niet op maar dan , een klein uurtje verder.
Tadaaaa;
Hardknottpass , haarspeldbochten, 20 meter na elkaar, hellingshoeken tot 30°, nergens enige vorm van afscherming, nergens enig punt om even te pauzeren. Op een 5 tal mijl stijgen we meer dan 400 meter. Als je dan boven komt............. dat heet dan gelukkig zijn. (naar Ann Christy)
Hardknott pass, een naam om te onthouden.



Ik die dacht dat de Devil's staircase in Wales al een uitdaging was. En dan moesten we nog terug naar beneden, yahoooooooo.
De overnachtingsplaats zit in de buurt van Preston, kleine afstand van de steden Liverpool en Manchester en er is een accident gebeurt op de M6, hierdoor zitten alle wegen vast en km's lange files zijn ons deel.
Mondjesmaat en behoorlijk afgepeigerd komen de teams binnen.
Het laatste team komt om 23:30 aan en er is weinig fut nog aan whisky pairing te doen. Douche en bed lonkt ons.

Sssst. De organisatie slaapt uit want ze waren laat binnen. Dit zal de langste rit worden, bijna 300 mijl naar Snowdonia en Wales.
Het eerste stukje gaat via drukke wegen Snowdonia in, we spelen een van de teamleden kwijt, voor de derde keer ondertussen, en we komen weer samen aan het volgende checkpunt.
Via de A470 zakken we steeds verder zuidwaarts, dit stuk schiet lekker op en we blijven mee vooraan in de rally zitten. Maar mijn teamgenoten vinden hun lunchpakket maar niks en willen onderweg stoppen, we verliezen snel een uurtje. Ondertussen is het steeds kouder geworden en begint het ook te regenen.
Wanneer we dan net voor Bristol nog een vriendschapsbezoek brengen aan een kameraad van een teamlid komen we weerom zeer laat binnen.



s'avonds, als de dieren slapen en je geen hand voor je ogen ziet haalt men een Monkey bike boven en wil men ermee racen. 200 meter, 180° draai en terug. Winnaar is een van de Roeselaarse jongens, ik laat dit aan mij voorbij gaan en leg me te rusten.
Een woelige, korte nacht, regen en rukwinden, de helft van de tent is losgekomen.
Morgen laatste stuk, zou een makkie moeten worden.

Het is droog als we opstaan, we wachten op de rallydirekteur. Hoe zuidelijker we komen hoe meer regen.
Onze voorrijder is s'morgens met geen stokken vooruit te branden. We zijn in Devon en Cornwall, Exmoor en Dartmoor national park. Lange wegen met verzichten, glooiend en boven op de vlaktes een strakke wind. We vermijden de grote steden Exeter en Plymouth en via B3212 volgen we de zuidkust naar de Lizard, niet Land's end, zoals zovelen denken het meest zuidelijke punt.
De regenpakken zijn de laatste uren niet meer uit geweest.



Maar we halen het, zonder al te veel technische problemen (op dag 3 is de Guzzi van Michael op een cilinder beginnen lopen, maar we hebben dat wel zelf kunnen fiksen) hebben we 1250 mijl afgelegd, 3 teamleden die elkaar nog nooit gezien hadden, op oude motoren en zelf ook een behoorlijke leeftijd.
Niet terug beginnen zagen en sentimenteel worden Frank.
De Lizard, een woest stukje klif, de wind maakt duidelijk dat het geen kinderspel is.

De campsite zou normaal op zo'n klif staan maar moet verplaatst worden wegens stormgevaar voor de komende nacht, dat belooft.
Dus eerst de enige pub induiken voor de tenten verzet zijn.
Alle festiviteiten vallen een beetje in het water en eindigen niet echt zoals gepland, nog een laatste toast en whisky pairing. De prijsuitreiking, de boys van Roeselare hebben de beste tijd en winnen de rally. Geen idee waar wij eindigen, wel dat het bed (luchtmatras) ons lonkt.

Huiswaarts;

Heel de nacht gietende regen en striemende wind. Een motor is omgewaaid tijdens een windvlaag en heeft er een andere meegepakt. Een deel van de tenten is omgewaaid, gelukkig alleen maar de tenten waaronder het eten werd opgediend. Het terrein ziet eruit alsof er een bom is opgevallen. Ik vertrek vroeg, er is afstand te overbruggen. Regenpak aan en karren maar.
Na 8 uur in de regen ben ik op zoek naar een slaapplaats en juist dan besluit Mr.B er de brui aan te geven. Niks meer. Motor opzij geduwd zakken eraf, zekering nazien, batterij is ok, of toch niet slechter dan ervoor. Na wat friemelen en foefelen vind ik een slecht contact achter de contactsleutel. De plaats is mmar moeilijk te bereiken maar uiteindelijk slaag ik erin om hem aan de praat te houden. Het hotel is veel te duur, maar de belofte aan een goed bed en een bad maken het zijn prijs waard.
De regen blijft bij mij, ook de volgende dag tot juist voorbij Gent, van dan af voel ik de warmte uit de tarmac komen en na 4440 km ben ik een ervaring of 100 rijker en sluit ik me in de armen van mijn geliefden.


Het gaat u goed en op weg naar nieuwe avonturen met FrankC en Mr.B

https://mallelondon.com/the-great-mile/

FANTASTISCH REISVERSLAG .......

Een heel avontuur, leuk om te lezen!

prachtig verslag Frank en zeer mooie foto´s wat een avontuur dit kunnen ze je niet meer af nemen.

Da's nog eens een tripke...very nice !

één woord......RESPECT !!

GEWELDIG!

Groet,
Jack

Jaloers, dat wel, ook al is het slecht.

Groet,
Jack

alle video²s van Jens Kuck

Web: http://www.kucki74.de/
YT: https://www.youtube.com/user/kucki74
Instagram: https://www.instagram.com/jenskuck/
FB: https://www.facebook.com/Jens-Kuck-1388217021483734/
FB: https://www.facebook.com/K%C3%A4ptn-KUCK-169065203248187