Een maatje meer of minder

Ik laat niet veel bekers aan mij voorbijgaan.
Ook die van het mooie engeltje niet. Wil je het duiveltje op mijn schouder zien? Ook als je dan wellicht een maat verliest? Je antwoord maakt van de streepjes kruisjes op mijn geturfde hart en ziel.
Je ogen vertellen het me, je hebt van de kleine dood nog niet gehoord.
Met handen, voeten en tong probeer ik duidelijk te maken wat ik wil. Berekend impulsief raffel ik fluisterend mijn meest succesvolle zin af. Je trapt er met beide benen wijdbeens in.
Ik zie aan je ogen dat je al enkele keren een beetje bent gestorven. In mijn armen.

Hoe meer keren men "een beetje gestorven is"...hoe meer men het leven weet te waarderen.
Des te harder het leven, hoe meer je ervan leert, en de voor andere, onbelangrijke dingen naar waarde weet te schatten...Iedereen is zo met "leven" bezig dat hij veel laat voorbij gaan...de kleine dingen. Die worden vergeten....wie heeft er nog bewust in de regen gelopen...laat die sminck maar uitlopen...het haar in slierten tegen je gezicht...doornat...tot op je vel...Wie weet er nog hoe dat voelt..
Ga 's nachts een keer op het terras zitten...alleen met het gezelschap van pint en saffie...hoe rustig, en mooi de sterren blinken...de geluiden van de nacht...wie kent ze nog.. 's Morgensvroeg op het bankje aan de voordeur zitten, om de buurman op zijn fiets te zien stappen om de gazet te gaan halen, elke dag weer op hetzelfde uur, de poes van de buren die buitenkomt...het leven in de straat...rolluiken die opengaan...
Wie heeft zijn kinderen eens bezig gezien...echt bekeken...niet om te zeggen wat wel of niet kan...Maar ze van op afstand gade geslaan...Hoe dat die jonge mensen opgroeien met hun eigen karaktertje, in hun eigen wereldje, hoe zij bewegen, de gezichtsuitdrukkingen als ze met iets bezig zijn...velen missen die mooie moimenten.
Hoe dieper je valt, hoe hoger je leert klimmen...
Ik ben bijna aan de top....

En hoe de dag ontwaakt, en luister naat Tim van Wim De Craene